Autor:
Fatih Özçelik
Türçe Çeviriler: Bayram Özer

Özellikle kadınlar için hiç de kolay değildi

Punkt 13: Dokumacı F.M. Hämmerle

Endüstrileşme Sürecinde Teksil Sanayisinin acilen İşgücüne ihtiyacı vardı. İşyerleri sağlık kontrollerinin yanısıra, pek tabiki kalifiye İşgücü olup olmadığını da denetliyordu. Dikim Fabrikalarında İş Karnesi, şayet bir Dikiş-Nakış kurşuna gidilmiş ya da bir Tekstil fabrikasında çalışılmışsa yeterliydi. Bu tip İş Karneleri (Bonservisler) Vorarlberg’e gitmek için bir tür giriş biletiydi. Firma F.M. Hämmerle’de o zamanlar Türkiye’nin kuzeydeki illerin biri olan Düzce’den çok sayıda insan çalışıyordu, zira İşgücü alımı daha çok hali hazırdaki çalışanlar kanalıyla işliyordu. Mustafa Güler’in de işe alımı Düzce’deki akrabaları ve tanıdıkları kanalıyla gerçekleşti. Hemşehrileriyle sadece kaldıkları evlerini değil, aynı zamanda iş yerlerini de paylaşıyorlardı. Bu özellikle kadınlar için hiç de koılay değildi, zira hem Anne, hem Teksil İşçisi ve aynı zamanda Ev Hanımıydıla